— Тақсыр ие, біз он екі ағайынды болғанбыз. Қанаханда тұратын бір адамның ұлдарымыз. Ең кішіміз әкеміздің қасында қалды, ал бір бауырымыз қайтыс болған. —
Жақып:— Сендер мені балаларымсыз қалдырып отырсыңдар: Жүсіптен айырылдым, Шимоннан да айырылдым, енді Буняминді де алып кетпексіңдер! Апаттың бәрі басыма төніп тұр! — деп қапаланды.
Жаратқан Ие тағы мынаны айтады:«Рамақ жерінде зор қасіреттенДауыс естіледі зар еңіреген.Рахила өлген балаларын жоқтап,Жұбанудан бас тартады зар жылап:Келмеске кетті олар көздері құрып!»