Ці ня Ты выліў мяне, як малако, і, як тварог, згусьціў мяне,
перш чым адыду, — і ўжо не вярнуся, — у край цемры і ценю сьмяротнага,
А чалавек памірае і распадаецца; адышоў, і дзе ён?
Сыходзяць воды з возера, і рака выцякае і высыхае:
так чалавек ляжа і ня ўстане; да сканчэньня неба ён не прачнецца і не паўстане са сну свайго.