Книга Плач Cтих 45 | Параллельные места

Выбор основного перевода

Открыть комментарий или сравнить с другим переводом

Выбор книги основного перевода

Плач Стары Запавет

Стары Запавет

Быцьцё

Выхад

Лявіт

Лікі

Другі закон

Ісус Нав

Кніга Судзьдзяў

Рут

Першая Царстваў

Другая Царстваў

Трэйцяя Царстваў

Чацьвёртая Царстваў

Першая Летапісаў

Другая Летапісаў

Эздра

Нээмія

Эстэр

Ёв

Псалтыр

Выслоўі

Эклезіяст

Песьня

Ісая

Ерамія

Плач

Езэкііль

Данііл

Асія

Ёіль

Амос

Аўдзей

Ёна

Міхей

Навум

Абакум

Сафон

Агей

Захарыя

Малахія

Новы Запавет

Паводле Мацьвея

Паводле Марка

Паводле Лукаша

Паводле Яна

Дзеі

Якава

Першае Пятра

Другое Пятра

Першае Яна

Другое Яна

Трэйцяе Яна

Юда

Да Рымлянаў

Першае да Карынфянаў

Другое да Карынфянаў

Да Галятаў

Да Эфэсянаў

Да Піліпянаў

Да Каласянаў

Першае да Фесаланікійцаў

Другое да Фесаланікійцаў

Першае да Цімафея

Другое да Цімафея

Да Ціта

Да Філімона

Да Габрэяў

Адкрыцьцё

← Предыдущая

Плач

1 2 3 4 5

Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу:

Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло.

Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня;

выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці;

абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю;

пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых;

акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае,

і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй;

крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сьцежкі мае.

Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы;

скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне;

напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы;

паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго.

Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго.

Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном;

скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам.

І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні,

і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада.

Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын.

Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне.

Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся:

зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль:

ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая!

Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго.

Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго.

Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада.

Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй;

сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго;

кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»;

падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем,

бо не навек пакідае Гасподзь.

Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй.

Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых.

Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі,

калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга,

калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь?

Хто гэта кажа: «І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць»?

Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех?

Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае.

Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада.

Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах:

мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся:

Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы;

Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва;

сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў.

Параллельные места

Першае да Карынфянаў 4:13

клянуць нас, мы молімся; мы як сьмецьце для сьвету, як пыл, усімі таптаны дагэтуль.

Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы.

Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народа майго.

Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма,

пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў.

Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада.

Па ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны;

укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі.

Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: «загінуў я».

Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай.

Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго!

Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся!

Ты абараняў, Госпадзе, дзеі душы маёй; акупляў жыцьцё маё.

Ты бачыш, Госпадзе, крыўду маю; рассудзі справу маю.

Ты бачыш усю помсьлівасьць іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне;

Ты чуеш, Госпадзе, лаянку іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне,

словы тых, што паўстаюць на мяне, і іхнія хітраваньні супроць мяне дзень у дзень.

Паглядзі, ці сядзяць яны, а ці ўстаюць, я для іх — песьня.

Аддай ім, Госпадзе, паводле дзеяў рук іхніх;

пашлі ім памрочышча сэрца і пракляцьце Тваё на іх;

перасьледуй іх, Госпадзе, гневам тваім, і вынішчы іх з паднябеснай.

← Предыдущая

Плач

1 2 3 4 5

Выбор основного перевода