Псальма Давідава пра стварэньне сьвету. Дабраславі, душа мая, Госпада! Госпадзе, Божа мой! Ты дзівосна вялікі. Ты ўбраны ў славу і ў веліч,
Ты ўбіраешся ў сьвятло, як у шаты, прасьціраеш нябёсы, як заслону,
ладзіш над водамі вышынныя харомы Твае, робіш хмары Твае калясьніцаю, крочыш на крылах ветру.
Ты творыш анёлаў Тваіх з духаў, слуг Тваіх — з вагню палымянага.
Ты паставіў зямлю на цьвёрдых асновах: не пахісьнецца яна векавечна.
Безданьню, як вопраткаю, накрыў Ты яе; на горах воды стаяць.
Ад пагрозы Тваёй уцякаюць яны, ад голасу грому Твайго пабеглі яны;
узыходзяць на горы, сыходзяць у даліны, на месца, якое Ты ім назначыў.
Ты паклаў мяжу, якой не пяройдуць, і ня вернуцца зямлю пакрыць.
Ты паслаў крыніцы ў даліны; паміж гор цякуць воды,
пояць усіх зьвяроў польных; дзікія аслы спатольваюць смагу сваю.
Каля іх жывуць птушкі нябесныя, з гольля падаюць галасы.
Ты напойваеш горы з вышыняў Тваіх, плёнам дзеяў Тваіх зямля насычаецца.
Ты росьціш быдлу траву, і зеляніну на спажытак чалавеку, каб ежу зь зямлі здабываў,
і віно, якое вяселіць сэрца чалавеку, і алей, ад якога блішчыць твар ягоны, і хлеб, які мацуе сэрца чалавеку.