Якаў сказаў фараону: дзён вандраваньня майго сто трыццаць гадоў; малыя і няшчасныя дні жыцьця майго і не дасягнулі гадоў жыцьця бацькоў маіх, у днях вандраваньня іхняга.
а чалавек нараджаецца на пакуту, як іскры, каб імкнуцца ўгору.
Ці не кароткія дні мае? Пакінь, адступіся ад мяне, каб я крыху падбадзёрыўся,
Што такое чалавек, каб быў ён чысты, і каб народжаны жанчынай быў праведны?
сьмярдзяць, гнаяцца раны мае ад безгалоўя майго.
Бо ўсе яго дні — пакуты, і праца ягоная — смутак; нават і ўночы сэрца яго спакою ня мае. І гэта — марнасьць!