Другое да Карынфянаў 4:18
Апрыкрала мне жыцьцё. Ня вечна мне жыць. Адступіся ад мяне, бо дні мае марныя.
сьмярдзяць, гнаяцца раны мае ад безгалоўя майго.
Я сагнуты і панураны ўвесь, цэлы дзень бядуючы хаджу;
і засмуціўся ўва мне дух мой, зьнямела ўва мне сэрца маё.
Наймарнейшая марнасьць, сказаў Эклезіяст, усё — марнасьць!
таму што стварэньне скарылася марнасьці не па добрай волі, а па волі таго, хто ўпакорыў (яго), спадзяючыся,
калі мы глядзім не на бачнае, а на нябачнае: бо бачнае — часовае, а нябачнае — вечнае!
Бо што будзе мець чалавек ад працы сваёй і клопату сэрца свайго, якімі мазоліцца ён пад сонцам?
Якая карысьць таму, хто працуе, з таго, над чым ён працуе?