Шунан һуң: – Беҙҙең дуҫыбыҙ Лазарь йоҡлап киткән, Мин уны уятырға барам, – тип өҫтәне.
Шәкерттәре: – Хужабыҙ, йоҡлағас, һауығыр! – тинеләр.
Ғайса уның үлеүе тураһында әйткәйне, шәкерттәр иһә ғәҙәттәге йоҡо хаҡында һөйләй тип уйланы.
Шунлыҡтан Ғайса уларға асыҡ итеп: – Лазарь үлгән.
Павел урамға сығып егетте эйелеп ҡосаҡланы ла: – Борсолмағыҙ, уның йәне үҙендә әле, – тине.
«Үлем, һинең еңеүең ҡайҙа? Үлем, һинең ҡаяуың ҡайҙа?» – тигән һүҙҙәр тормошҡа аша.
Үлемдең ҡаяуы – гонаһ һәм гонаһтың көсө – ҡанун.
Әммә, Аллаға шөкөр, Ул Раббыбыҙ Ғайса Мәсих аша беҙгә еңеү бирә.