Самода ҳукмрон бўлган Раббий эса Уларни масхаралаб, устидан кулади.
Раббий ғазаб билан уларни огоҳ этади, Қаҳрини сочиб, ваҳимага солиб айтади:
Куч билан Ўзингни қуроллантиргансан, Қудратинг ила тоғларни жойлаштиргансан.
Денгизлар ҳайқириғини бостирасан, Тўлқинлар шовқинини тинчитасан. Халқлар шовқин–суронига барҳам берасан.
Гарчи фосиқлар майса каби униб чиқса ҳам, Бадкирдорлар гуллаб–яшнаса ҳам, Улар то абад йўқ бўлади.
Эй Худо, Раббим ўнг томонингда ўтирар, Ғазабланган кунда шоҳларни эзиб ташлар.