Аҳмоқлар ўз кўнглида: “Худо йўқ”, дейди. Улар ярамаслардир, қилмиши жирканч ишлардир, Яхшилик қилувчи бирон зот йўқдир.
Мени кўзларинг қорачиғидай асрагин, Мени қанотларинг соясида яширгин,
Умрим бўйи Сенинг меҳр–шафқатинг изимдан юради, Эй Эгам, Сенинг уйинг то абад менинг масканим бўлади.
Содиқ севгинг, эй Худо, нақадар бебаҳодир! Қанотларинг соясида инсонлар паноҳ топади.
Ўзинг менинг мададкорим бўлдинг, Қанотларинг соясида севинч ила куйлайман.
Сени У қанотлари остига олар, Унинг паноҳида бехатар бўласан, Садоқати билан сенга қалқон, девор бўлар.