Самода ҳукмрон бўлган Раббий эса Уларни масхаралаб, устидан кулади.
Эгамиз Ўзининг муқаддас Маъбадидадир, Эгамизнинг тахти самодадир. У инсонни кўздан қочирмайди, Нигоҳи инсонни текшириб туради.
Тоғларга тикаман кўзларимни, Қаердан келар менга мадад?
Кўзларим Сендадир, эй Эгам Раббий, Сендан паноҳ излайман, Мени ташлаб қўймагин.