Шу гапдан сўнг Ханун Довуднинг элчиларини ушлади, уларнинг соқолларининг ярмини қирқиб, кийимларини сонларигача кестириб, орқага қайтариб юборди.
Шу боис Раббий яра қилар Қуддус аёлларининг бошларини, Шарманда қилар очиб уятли жойларини.
Мен Мисрни бераҳм хўжайинларга топшираман, Ҳа, кучли шоҳ уларни бошқаради”, — демоқда Сарвари Олам — Раббий.
“Нега булар бошимга тушди?” дерсан. Сен кўп гуноҳ қилдинг, Этагинг кўтарилди, хўрландинг.
Мен кўйлагингиз этагини баланд кўтараман, Шармандангизни чиқараман.
Эй Шофир аҳли, Сиз асирликка кетасиз, Яланғоч, шарманда бўлиб борасиз. Занон халқи ташқарига чиқишга журъат этмайди. Байт–Эзел аҳли мотам тутади, Энди улар сизга паноҳ бўлмайди.