Кундуз куни ҳам улар зулматда қолишади, Ёп–ёруғ кунда ҳам пайпасланиб юришади.
Ҳеч ким қайтиб келмайдиган зулмат юртига, Тим қоронғи ерга боришимдан олдин озгина қувонай.
Тун ярмидаги зулматдай қоронғи бўлган юртга кетаман. Қоп–қоронғи ҳеч бир тартиб бўлмаган бир жойга, Ҳатто нури ҳам зулмат бўлган ерга кетаман, ахир!»”
Шарқ шамоли уларни олиб кетади, Фосиқларни ўз жойларидан супуриб ташлайди.
Бу шамол шафқатсизларча уларга ташланади, Фосиқлар шамолнинг кучидан қочишга уринади.
Шамол уларнинг устидан кулади, Ҳуштак чалиб, уларни даҳшатга солади.
Фосиқларга нур берилмайди, Уларнинг ёмон ниятда кўтарилган қўли синади.