Шундай экан, тупроқдан яратилган инсонлардан, Лойдан бино бўлган, куядай эзиладиган Одамлардан қанчалар айб топади?!
Мана, Эгам Раббий менга мадад беради, Қани, ким мени айбдор деб айта олади?! Қаранг, уларнинг ҳаммаси кийим каби эскиради, Уларни куя еб тамом қилади.
Кўзларингизни самоларга қаратинг, Пастга, ер юзига назар солинг. Самолар тутун каби йўқолади, Замин кийим каби тўзиб битади. Замин аҳли чивиндай ўлиб кетади, Мен берадиган нажот эса то абад бўлади, Менинг ғалабам бекор қилинмайди.
Куя кийимни, қурт жунни еб битиргандай, Улар ҳам йўқ бўлиб кетади. Менинг ғалабам эса абадий бўлади, Нажотим насллар бўйи давом этади.”
Бойлигингиз чириб кетган, кийимингизни куя еган.