ёлғиз ўзи чўлда бир кун йўл юрди. Ниҳоят, бир юлғун дарахти остига келиб ўтирди. Ўзига ўзи ўлим тилаб: — Етар, эй Эгам! — деб хитоб қилди у, — энди жонимни ола қол. Ахир, ота–боболаримдан менинг ортиқ жойим йўқ.
Нима учун қийналганга ёруғлик берилган, Қайғуга ботганга эса ҳаёт ато қилинган?!
Шунда мен, қани энди бўғилиб қўя қолсам, дейман, Ахир, шу жисмимда яшашдан кўра, ўлим афзалроқ.
Ҳаётимдан нафратланяпман, абадий яшамайман. Ҳаётим бир нафасдай бўлса ўзи, мени тинч қўйгин, ахир!