Ана, душман Дан шаҳрига етиб келди, У ердан отларининг пишқиргани эшитилмоқда. Айғирларнинг кишнагани Бутун юртни титратмоқда. Душман юртимизни яксон қилмоқчи, Шаҳарларни вайрон этиб, одамларни ўлдирмоқчи.”
Аммо нималарни кўряпман?! Миср лашкари ваҳимага тушди, Улар орқага чекинди, Жангчилари тор–мор бўлди. Улар орқага қарамай шошилиб қочдилар. Атрофни даҳшат қамради, — деб айтмоқда Эгамиз. —
Қулоққа чалинар қамчиларнинг визиллаши, Ғилдиракларнинг тарақ–туруғи, Елаётган от туёқларининг товуши, Жанг араваларининг гумбурлаши!
Кўкраклари темир совутдай эди. Қанотларининг товуши эса урушга елиб бораётган тумонат жанг араваларининг товушини эслатарди.