Derken, günün serinliğinde bahçede yürüyen RAB Tanrının sesini duydular. Ondan kaçıp ağaçların arasına gizlendiler.
Adem, «Yanıma koyduğun kadın ağacın meyvesini bana verdi, ben de yedim» diye yanıtladı.
Madem kayam ve kalem sensin,Öncülük et, yol göster banaKendi adın uğruna.
Ruhumu ellerine bırakıyorum,Ya RAB, sadık Tanrı, kurtar beni.
Günahlarını gizleyen başarılı olmaz,İtiraf edip bırakansa merhamet bulur.
Oysa onlar Adam KentindeAntlaşmaya uymadılar,Orada bana ihanet ettiler. Kenti gibi» anlamlarına da gelebilir.