İlyas can korkusuyla Yahudanın Beer-Şeva Kentine kaçıp uşağını orada bıraktı.
Bir gün boyunca çölde yürüdü, sonunda bir retem çalısının altına oturdu ve ölmek için dua etti: «Ya RAB, yeter artık, canımı al, ben atalarımdan daha iyi değilim.»
İçim açılmamış şarap gibi,Yeni şarap tulumları gibi patlamak üzere.
Konuşup rahatlamalıyım,Ağzımı açıp yanıtlamalıyım.
Çünkü suçlarım başımdan aştı,Taşınmaz bir yük gibi sırtımda ağırlaştı.
Bu yüzden RABbin öfkesiyle doluyum,Kendimi tutmaktan yoruldum.«Sokaktaki çocukların,Toplanan gençlerin üzerine boşalt öfkeni.Nasıl olsa karı da koca da,Yaşlı da yıllarca yaşamış olan da kurtulamayacak.
Onlar birbirine, «Yolda kendisi bizimle konuşurken ve Kutsal Yazıları bize açıklarken yüreklerimiz nasıl da sevinçle çarpıyordu, değil mi?» dediler.
Biz gördüklerimizi ve işittiklerimizi anlatmadan edemeyiz.»
Müjdeyi yayıyorum diye övünmeye hakkım yok. Çünkü bunu yapmakla yükümlüyüm. Müjdeyi yaymazsam vay halime!
Eğer Müjdeyi gönülden yayarsam, ödülüm olur; gönülsüzce yayarsam, yalnızca bana emanet edilen görevi yapmış olurum.