Къылыкъсызлар булан, ювукълары булан парахатлыкъны гьакъында да сёйлеп, юрегинде буса яманлыгъы барлар булан бирче гери уруп къойма дагъы мени.
Адамланы ашайгъан арсланланы арасында къалып тураман мен. Сюнгюлердир, окълардыр тишлери оланы, итти къылычлардыр тиллери де оланы.
Муна, яман сёзлени къуса тили булан олар. Къылычлар бар авзуларында оланы. «Неге тюгюл де, ким эшите тура?» – деп ойлашалар олар.
Шо инсан токътагъан бийикликден алып атма ойлашып турасыз сиз ону. Ялгъандан леззет алып турасыз, авзуларыгъыз булан разилик бересиз, юреклеригизден буса къаргъап юрюйсюз сиз.
Къылычдай иттилешдирип токътагъанлар олар тиллерин. Айыпсызгъа яшыртгъынлап урма тартылгъан жаядай оланы аччы сёзлери. Олар хапарсыздан уралар огъар, къоркъма да къоркъмайлар.
Неге тюгюл де, гишини къатыныны авзу бал йимикдир, ону сёзю де зайтун майдан да йымышакъ болар.
Амма ахырда о ювшандан да аччы, къыл къыягъан хынжалдан да итти болар.
Бош сёз сёйлейгенлер хынжал йимик яра салма болар, гьакъыллыланы сёзю буса юрекге балгьам йимикдир.