Неге тюгюл де, къылыкъсызлар юреклериндеги гьасиретликлер булан макътанып айланар; сутур адам Раббибизни яманлап, гери уруп турар.
Оьз-оьзюне: «Бюдюремесмен, бир заманда да магъа гьеч бир балагь да болмас», – деп айтып юрюр.
Оьзюме де айтайым: «Гьали сени кёп йыллагъа топлангъан хыйлы байлыгъынг бар, энни рагьатлан, аша, ич, кеп чек», – деп токъташа.
– Бир бай адам болгъан. Пача гийимлер де гийип, о кепи гелгенни этип яшап тура.
Лазар деген бирдагъы бир пакъыр адам болгъан. Къотурлагъа да батып, о байны къапусуну алдында ятып тура.
О байны тепсисинден къайтгъан ашлар булан къарнын тойдурмагъа умут эте. Гьатта итлер гелип ону яраларын ялай.
Пакъыр оьле, малайиклер ону Ибрагьимни янына элтелер. Бай да оьле, ону да гёмелер.
Бай гиши жагьаннемде азап чегип турагъан заманда, бирден гёзлерин ачып къарап, йыракъда Ибрагьимни ва ону янында олтургъан Лазарны гёре.
«Гьей Ибрагьим атам! Магъа бир языкъсын, Лазарны йибер, барып бармагъыны учун сувгъа чомуп, мени тилимни бавукъ этсин. Мен бу от-ялынны ичинде бек азап чегип тураман!» – деп къычыра бай.
Ибрагьим де огъар: «Гьей балам! Эсинге гелтир чи, оьз яшавунгда сен кёп-кёп ниъматланы алдынг, Лазар буса янгыз азап гёрюп турду. Гьали буса о мунда кеп чеге, сен азап чегесен.
Ондан къайры да, бизин де, сизин де арабызда бек уллу бир къакъа бар. Мундан сизин якъгъа чыкъма сюегенлер де чыгъып болмажакълар, шолай ондан бизин якъгъа да чыгъып болмажакълар», – деп жавап бере.
Шо заманда бай: «Олай буса, атам, тилеймен сагъа, ону мени атамны уьюне йибер,
мени беш агъа-иним бар, олар да азап береген бу ерге гелмесинлер деп, Лазар олагъа буварсын», – дей.
Ибрагьим огъар: «Оларда Мусаны ва пайхаммарланы Сыйлы Язывлары бар. Къой, агъа-инилеринг оланы Сыйлы Язывларына гёре юрюсюнлер», – деп жавап бере.
Бай да: «Тюгюл, Ибрагьим атам. Оьлюлерден бирев сама оланы янына гелсе, олар товба этерлер», – дей.
О заман Ибрагьим огъар: «Эгер агъа-инилеринг Мусагъа ва пайхаммарлагъа тынгламай буса, оланы бирев де, гьатта оьлюлерден бири тирилсе де, инандырып болмаслар», – деп жавап бере.