Мен буса, рагьмулугъунгну кёплюгюнден, Сени уьюнге гирермен; Сенден къоркъа да туруп, сыйлы ибадатхананга багъып сужда этермен.
Къыйын болгъанда Раббиме чакъырыв этдим мен, Аллагьны да атын тутуп сёйледим. Ол да кёклерден туруп мени тавушумну эшитди, мени агь урувум да Огъар етишди.
Артыкъ макътав этигиз чи Раббибизге, Аллагьыбызгъа; тахыны алдында токътап сужда да этигиз чи Огъар: сыйлыдыр Ол!
Оьрленивню йыры. Давутну йыры. Сююнюп гетдим мен: «Раббибизни уьюне барайыкъ», – дегенде магъа.
Муна, гелип токътагъанбыз къапуларынгны алдына сени, Ерусалим!