Мен бусам инсан тюгюл, хуртмандыр; адамланы хорлаву, халкъ да жиргенч гёреген затмандыр.
Мени гёрюп турагъанланы барысы да мени мысгъыллап туралар; башларын силлей туруп, авзулары булан булай сёйлеп туралар:
Тегенекден таж да эшип, Ону башына салалар, онг къолуна бир таякъ да тутдуралар. Ону алдында тизден чёгюп: – Яшасын ягьудилени пачасы! – деп, Ону мысгъылламагъа башлайлар.
Ондан оьтегенлер, башларын чайкъай туруп, Огъар:
Ондан оьтегенлер, башларын чайкъай туруп, Огъар: – Гьы, Сен чи, ибадатхананы дагъытып, уьч гюнден ону къайтарып къурагъан Адам эдинг! Энни Оьзюнгню къутгъар! Илинген хачынгдан тюш гьали! – деп мысгъыллап сёйлейлер.