Оланы чачгъан душман иблисдир. Оракъ заман дюньяны ахырыдыр. Оракъчылар буса малайиклердир.
Дюньяны ахырында да шолай болажакъ. Малайиклер гелип, муъминлени арасындан яманланы айырып алып тайдыражакълар.
Неге тюгюл де, Мени атымны тутуп, не ерде буса да бир ерде эки яда уьч адам бирче жыйылса, Мен де онда, оланы арасында, болажакъман.
Зайтун тавда янгыз олтуруп турагъанда, Исаны янына якъчылары гелелер. Олар: – Шо къачан болажагъын айт чы бизге. Сени гелмеклигингни де, ахыр заманны да гёрсетеген не аламат болажакъ? – деп сорайлар.
Иса огъар булай жавап бере: – Ким Мени сюе буса, о Мени сёзлеримни кютер. О адамны Атам да сюер. Биз о адамны янына гелип, ону булан бирче яшап къаларбыз.
Олар элчилер уьйретеген Аллагьны каламына, бир-бири булан къатнашывгъа, экмек бёлюв адатны кютювге, дуа этивге даим амин туралар.
Неге тюгюл де, сени булан Мен барман. Яманлыкъ этмек учун, сагъа бирев де тийип болмас. Неге тюгюл де, бу шагьарда Мени кёп халкъым бар, – дей.