Шо заман Иса булай дей: – Гьей кёкню де, ерни де Раббиси болгъан Атам! Бу затланы гьакъыллылардан ва англавлулардан яшырып, яшлагъа ачгъанынг саялы, Сагъа шюкюр этемен.
Атам Магъа бары да затны инанып тапшурду. Атадан башгъа гьеч бирев Уланын танымас. Атаны да Уланындан ва Уланы Ону оьзюне аян этмеге сюеген гишиден къайры бирев де танымас.
Шонда Петер Исагъа булай дей: – Я Раббим! Бизин мунда болмакълыгъыбыз не яхшыдыр! Сен сюе бусанг, мен мунда уьч чатыр къурайым: бирин – Сагъа, бирин – Мусагъа, бирин де – Илиясгъа.
О бу сёзлени сёйлеп турагъанда, кёкден нюрлю бир булут гелип, оланы уьстюнде салкъынлыкъ болдура. Булутдан таба: – Бу Мени Сююмлю Уланымдыр, Бу Мени къуванчымдыр! Бугъар тынглагъыз, – деген бир сес чалына.
Сизге айтма сюегеним, къардашларым, ерде этден ва къандан болгъан къаркъаралар Аллагьны гьакимлигини тюбюне тюшмес, шолай чирийген затлар чиримейгенлерини вариси болуп болмас.
Аллагь буса Оьзюню зор яхшылыгъы булан, тувгъанча да мени танглап, Оьзюне къуллукъгъа чакъыргъан.
Ят халкълагъа Сююнч Хабарны билдирмек учун, О магъа Оьзюню Уланын гёрсетгенде, мен адамлардан бирев булан да маслагьатлаша турмадым.
Биз инсанлагъа къаршы ябушмайбыз, ругь башчылагъа, гьакимлеге, бу къарангы дюньяда иш гёреген гючлеге ва кёкде яманлыкъ этеген жинлеге къаршы ябушабыз.