Иса гьар тюрлю аврувлардан азап чегип турагъан хыйлы аврувланы сав эте, хыйлы жинлени къувалай. Иса жинлеге Оьзю Ким экенни билегенин сёйлемесин деп къатты кюйде бувара.
Синагогларда Аллагьны каламын англата ва жинлени къувалай туруп, О бютюн Галилеяны айлана.
Амма Иса Оьзюню гьакъында башгъалагъа билдирмесин деп, олагъа къатты кюйде бувара.
Олар Галилея кёлню бириси ягъына, герасалыланы топурагъына гелелер.
Иса къайыкъдан чыкъгъанда, бир жинли адам къабурлардан чыгъып, шоссагьат Ону къаршылай.
Биревню де къабурларда яшайгъан бу адамны къолларын шынжырлар булан байлап, бутларын бугъавлап токътатма гючю етмей болгъан.
Бир нече керенлер шынжырлар ва бугъавлар булан бегитсе де, о шынжырланы уьзюп, бугъавланы бузуп къутула болгъан. Биревню де ону енгип токътатма гючю етмей болгъан.
Даим гечеси-гюню булан тавларда ва къабурларда акъыра ва ташлагъа уруна туруп тура болгъан.
Исаны гелегенин арекденокъ гёрюп, о чабып барып, Ону алдында тобукъларындан тура.
Гючлю тавуш булан къычырып: – Гьей Иса, Аллагьу-Тааланы Уланы! Менден не сюесен? Аллагьны аты булан тилеймен Сагъа: магъа азап берме! – дей.
Неге тюгюл де, Иса: «Гьей жин! Бу адамны ичинден чыгъып тай!» – деп айтгъан болгъан.
Сонг Иса огъар: – Сени атынг кимдир? – деп сорай. – Легион, – деп жавап бере о, неге тюгюл ону ичине кёп жинлер гирген болгъан.
Жинлер Исагъа оьзлени бу ерлерден къуваламасын деп кёп ялбаралар.
Онда тав бетде отлайгъан бир уллу донгуз сирив болгъан.
Жинлер Исагъа: – Бизин шу донгузланы ичине гирме къой, шоларда ерлешейик, – деп тилейлер.
Иса да олагъа шоссагьат изну бере. Жинлер де, адамлардан чыгъып, донгузланы ичлерине гирелер. Эки мингге ювукъ донгузу булангъы сирив чабып йиберип, учурумдан таба кёлге тюшюп, сувгъа бата.
Донгуз сакълагъанлар къачып гетип, шагьарда ва юртларда бу хабарны яя. Адамлар да болгъан бу ишлеге къарамагъа чыгъалар.
Олар Исаны янына гелгенде, ичинден жинлер чыкъгъан адам гийинип олтургъанын, ону башында гьакъылы барын гёргенде, къоркъалар.
Бу ишни гёргенлер жинли адам ва донгузлар булан не болгъанын гелгенлеге англаталар.
Шо заман бары да адамлар Исагъа оьзлени ерлеринден гетсин деп тилемеге башлайлар.
Иса гетмеге деп къайыкъгъа минген заманда, ичинден жинлер чыкъгъан адам Ону булан бирче бармагъа оьзюне де изну берсин деп тилей.
Амма Иса огъар изну бермей ва: – Уьюнге барып, Раббинг сагъа этген бары да затны ювукъларынга айт, Раббинг сагъа Оьзюню рагьмусун нечик гёрсетгенни англат, – дей.
О адам гетип, оьзю учун Иса нелер этгенин Оншагьар деген ерде айтмагъа башлай. Барысы да тамаша болуп къалалар.
Ондан чыгъып, Иса Сур ва Сайдан деген топуракълагъа бара. Мунда О бир уьйде токътай ва онда Оьзюн гиши таныгъанны сюймей, амма яшынмагъа бажарылмай.
Оьзюню гиччи бир къызъяшыны ичине жин гирген бир къатын, Исаны гелгенин эшитип, шоссагьат гелип Ону аякъларына баш ура.
О Сурия Финикиясында тувгъан бир ят къатын болгъан. О къызындан жинни къуваласын деп, Исагъа ялбарып тилей.
Иса огъар: – Бир алдын яшланы ашдан тоймагъа къой. Яшланы ашын алып, итлеге бермек тюз тюгюл, – дей.
– Я Раббим! Итлер де тепсини тюбюнде яшлардан къалгъан аш увакъланы ашай чы, – деп жавап бере къатын.
– Сёйлеген бу сёзюнг учун парахатынга уьюнге барма боласан, сени къызынгдан жин чыкъды, – дей Иса огъар.
Къатын уьюне гелгенде, къызны жинден къутулуп, тёшекде ятып турагъанын гёре.
Халкъны арасындан чыгъып, бириси Огъар булай жавап бере: – Устаз, мен Сени янынга ичинде жини булангъы уланымны алып гелгенмен. О жин уланымны тилсиз этип къоя.
Шо жин себеп болуп, ону не ерде аврув тутса да, о ерге йыгъыла, ону авзундан гёбюк геле, тишлерин къыжырата ва санлары къурушуп къала. Ону ичинден шо жинни чыгъарсын деп, мен якъчыларынга тилеген эдим, амма олар шону чыгъарып болмадылар.
Иса олагъа: – Гьей имансыз адамлар! Къачан болгъунча Мен сизин булан туражакъман? Къачан болгъунча сизге чыдап туражакъман? Ону мунда, Мени яныма гелтиригиз! – дей.
Яшны Исаны янына гелтирелер. Жин Исаны гёргендокъ, яшны аврув тута: о ерге йыгъыла, талашмагъа, авзундан гёбюк гелмеге башлай.
Шо заман Иса ону атасына: – Бугъар булай болагъаны кёп боламы? – деп сорай. О булай жавап бере: – Гиччи чагъындан берли.
Оьлтюрмек учун, муну жин бир кёп керенлер отгъа, сувгъа салды. Эгер Сен гьеч бир зат этип бола бусанг, бизге языкъсын, бир кёмек эт хари!
– Эгер сен бола бусанг дегенинг недир? Иман салагъан адамны бары да затны этмеге имканлыгъы бола, – дей Иса огъар.
Яшны атасы шоссагьат: – Иман саламан! Мени имансызлыгъымны енгмеге бир кёмек эт! – деп къычырып йибере.
Оьзлени янына кёп халкъ чабып гелегенни гёргенде, Иса жинге: – Гьей тилсизликни ва сангыравлукъну жини! Мен сагъа буйрукъ этемен: мундан чыкъ, дагъы къайтып огъар гирме! – дей.
Жин бек акъырып ва яшны гючлю кюйде аврув тутдуруп, ондан чыгъып тая. Яш оьлгендей болуп, сойралып къала ва кёплер: – О оьлдю! – дейлер.
Амма Иса ону къолун тута ва гётерип тургъуза. Яш тура.
Якъчылары Ону сёзлерине тамаша болалар. Амма Иса олагъа дагъы да булай дей: – Балаларым! Бай адамгъа Аллагьны гьакимлигини тюбюне тюшмеге нечакъы да къыйын болар!
Иса ёлдашлары да булан Ерусалимге бармагъа ёлгъа чыгъа. Иса оланы алды булан юрюй. Ону арты булан барагъан ёлдашларын гьалеклик ва къоркъув къуршай. Он эки де якъчысын янына чакъырып, Иса Оьзюне не болажагъын сёйлемеге башлай: