Иса олагъа шуну гьакъында биревге де айтмасын деп бувара. Амма бек буваргъан чакъы, бу хабарны дагъы да бек яялар.
Ювукълашып, табутгъа тие ва гётерип алып барагъанлар токътайлар. – Гьей улан, сагъа айтаман, тур! – дей Иса.
Гертисин сёйлеймен сизге: оьлгенлер Мени, Аллагьны Уланыны, сесин эшитеген заман гелир ва гелип де тура. Мени эшитгенлер яшап къалажакълар.
Бары да оьлгенлер Аллагьны Уланыны сесин эшитеген бир заман гелир. Бугъар тамаша болмагъыз.
Шону айтгъандан сонг, О: – Лазар, чыкъ! – деп къычыра.
Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.