– Исгьакъ Якъубну шабагьатлап, уланы атасыны ягъындан чыкъгъандокъ, гьавдан къайтып Исав геле.
О да татывлу этип аш биширип, атасына гелтирип: – Атам! Бираз гётерил, мен гелтирген къыр эчкини этинден аша, мени шабагьатла! – дей.
– Сен кимсен? – деп сорай Исгьакъ. – Мен сени уланынгман, биринчи уланынгман, Исавман, – дей о.
Исгьакъ бек гьалек болуп: – Сен гелгинче, къыр эчкини этин де табып, мени ашатгъан ким эди дагъы? Мен чи ону шабагьатладым, гьали энни шабагьат огъар болажакъ чы! – дей.
Шо сёзлени эшитип, Исав гючлю аччы тавуш этип къычырып йибере. Сонг атасына: – Мени де шабагьатла, атам! – деп тилей.
– Ининг мени ягъыма гелип, сагъа берилме герекли шабагьатны гьилла булан алып токътады, – дей Исгьакъ.
– Негьакъ тюгюл огъар Якъуб деп къойгъаны, о менден алдынлыкъ этегени бу экинчи керен! Башлап о мени биринчи болма ихтиярымны алды, гьали буса мени шабагьатымны да алды! Магъа гьеч бир шабагьат да къалмагъанмы экен дагъы? – дей Исав.
– Мен ону сени бийинг этдим, бары да агъа-инилерин огъар къуллар этдим, огъар ашлыкъны да, чагъырны да бердим. Сени учун не этип боламан дагъы, уланым? – дей Исгьакъ.
– Атам, сени биргине-бир шабагьатынг тюгюл ёкъму эди дагъы? Мени де шабагьатла, атам! – деп, Исав йылап йибере.
Исгьакъ буса огъар булай дей: – Сени яшавунг ерни берекетинден, кёкдеги янгурдан йыракъда болажакъ.
Сен къылычынг булан яшап туражакъсан, ининге къуллукъ этежексен. Тек шолай бир заман гележек – сен къаршылыкъ билдирип, бойнунгдагъы боюнсангны алып атажакъсан.