Авруп ятгъанда, гюч берер Раббибиз огъар. Бары да азапларындан сав этерсен ону Сен.
«Раббим! Рагьму эт магъа, сав этип къой мени, неге тюгюл де гюнагь этип къойдум Сени алдынгда», – деп айтдым мен.
Шонда Ону янына тербенип болмай авруйгъан бир адамны ятывдагъы кююнде гелтирелер. Аврувну гелтиргенлени иманы барын гёрюп, Иса тербенмейген шо адамгъа: – Балам, къаст этип йибер! Сени гюнагьларынгдан гечилди! – дей.
Олар къоллары булан йыланланы тутуп болажакълар, гьатта оьлтюреген загьруну ичсе де, олагъа зарал болмажакъ, къолун тийдирип, аврувланы сав этежеклер.
Сиз, иманыгъызны яхшылыгъындан Аллагьны къудраты булан сакъланып турагъанлар, къутгъарылывну табажакъсыз. Шо къутгъарылыв ахыр заман ачыкъ болажакъ.
Сиз Исаны гёрмесегиз де, Ону сюесиз. Сиз Ону гёрмеге болмасагъыз да, Огъар иман саласыз. Сиз айтып болмас даражадагъы ва артыкъ макътавлу сююнч булан къуванасыз, неге тюгюл де иманыгъызны мурады болгъан къутгъарылывугъузгъа етише турасыз.