– Назаретден гьеч шайлы зат чыгъармы? – деп сорай Натанайыл огъар. – Гелип, оьзюнг къара, – дей Филип огъар.
Павелни ва Силаны гьакимлени янына гелтиргенде, олар: – Бу адамлар – ягьудилер. Булар шагьарыбызгъа пелекет салып туралар.
Оланы шонда тапмагъанда, шагьарны гьакимлерини алдына Ясонну ва иман къардашланы бир нечелерин сюйреп алып гелелер ва къычырып: – Бютюн дюньягъа хозгъавул салгъан бу адамлар гьали мунда да гелгенлер.
– Гьей Исрайылны халкъы, кёмек этигиз! Бу адам – къайда барса да, адамланы Къанунгъа къаршы, бизин халкъыбызгъа ва бу ибадатханагъа къаршы чыкъмагъа уьйретеген адам. Гьали де ибадатханагъа греклени гелтирип, бу сыйлы ерни мурдарлады, – деп къычыра.
Булар дин агъым деп айтагъан Ёлгъа гёре мен, гертилей де, аталарыбызны Аллагьына ибадат этегенимни сенден яшырмайман. Мусаны Къанунунда ва пайхаммарланы китапларында язылгъан бары да затлагъа иман саламан.
Бизин гьакъыбызда яман сёйлейлер, биз буса яхшылыкъ булан жавап беребиз. Бугюнге ерли биз бу дюньяны ташлангъан бир чёбюне айланып битгенбиз, аякъ тюпде тапталгъан бир чанг йимик болгъанбыз.