Иса сувдан чыгъып гелегенде, кёклер ачылып, Аллагьны Ругьу гёгюрчюндей бир гёрюнюшде уьстюне багъып тюшюп гелегенин гёре ва
кёкден: – Бу Мени сююмлю Уланымдыр. О Мени къуванчымдыр! – деген бир сес чалына.
Мени гьакъымдан айтагъан дагъы да башгъа бирев бар. Мени гьакъымдан Атам гьакъ затны айтагъанны билемен.
Сиз Ягьияны янына адамлар йиберген эдигиз. О Мени гьакъымда гьакъ герти затны сёйледи.
Мен инсанны шагьатлыгъына аркъа таямайман. Буланы сиз къутгъарылсын деп айтаман.
Ягьия янагъан ва ярыкъ береген бир чыракъ йимик эди. Сиз бир вакъти ону ярыгъын уллу сююнч булан къабул этдигиз.
Амма Мени шагьатлыгъым Ягьияныкинден артыкъ. Кютмек учун Атам тапшургъан ишлер, Мен кютюп турагъан ишлер Мени Атам йибергенине шагьатлыкъ этедир!
Мени йиберген Атам Мени учун Оьзю де шагьатлыкъ этедир! Амма сиз бир заманда да не Ону сесин эшитмегенсиз, не Ону келпетин гёрмегенсиз.
Эгер эки адам бир затны токъташдыра буса, оланы шагьатлыгъы гьакъ гертидир деп язылгъан сизин Къанунугъузда да.
Мен Оьзюмню гьакъымда Оьзюм шагьатлыкъ этемен, Мени йиберген Атам да Мени гьакъымда шагьатлыкъ эте.