Иса сувдан чыгъып гелегенде, кёклер ачылып, Аллагьны Ругьу гёгюрчюндей бир гёрюнюшде уьстюне багъып тюшюп гелегенин гёре ва
кёкден: – Бу Мени сююмлю Уланымдыр. О Мени къуванчымдыр! – деген бир сес чалына.
Шолайлыкъда, барыгъыз, бары да халкъланы Мени якъчыларым этигиз. Атаны, Уланны ва Аллагьны Ругьуну да аты булан оланы сувгъа чомуп, Аллагьгъа тапшуругъуз.
Мен де, Атам да бирбиз.
Мен сизге Атамдан Насигьатчыны – гьакъ гертиликге элтеген Аллагьны Ругьун йибережекмен. О да Мени гьакъымда шагьатлыкъ этежек.
Сизге гьакъ гертиликге элтеген Аллагьны Ругьу гелгенде, О сизге гьакъ гертиликни билдирежек. О Оьзюнден сёйлемежек, Оьзю эшитгенин сёйлежек. О сизге гележекде болажакъ затланы да сёйлежек.
О Магъа макътавлукъ гелтирежек, неге тюгюл де О сизге Мен Оьзюне тапшуражакъ затымны ачыкъ этежек.
Атамныки болгъан бары да зат Меники де дюрдюр. Шо саялы О тапшуражакъ затымны ачыкъ этежегин айтаман.