1
(Киелі үйге қарай өрлеп бара жатқанда айтылатын Дәуіттің жыры.)Уа, Жаратқан Ие, өркөкірек емеспін,Паңдана қарамайды көздерім менің,Не тым ұлы істермен шұғылданбаймын,Не шамам келмейтіндермен айналыспаймын,
Мен өзімді бұдан бетер төмендетемін, өз көз алдымда төмен боламын. Ал сен айтып отырған күңдердің алдында сыйға бөленемін, — деді.
«Байыбына бармай сөйлеп, Менің данышпан шешімдеріме күмән келтіретін кім бұл өзі?!» — деп едің. Шынында да өзім түсінбейтін, білуіме тым керемет нәрселерді сөз қылыппын.
Өзгені құпия жамандайтынды жоямын,Паң көзді, өркөкірекке төзе алмаймын.
Жаратқан Ие бәрінен де жоғары,Ал кішіпейілге Ол назар аударады,Тәкаппар адамды да алыстан ұғады.
Жаратқан Иеге жексұрын — жүрегі паңдар,Шүбә жоқ, жазасыз қалмайды олар.
Әрбір пенде төмендетіліп, бәрі де масқараланып, менменнің көзі төмен түседі.
Алайда Тәңір Ие Сион тауы мен бүкіл Иерусалимге қарсы істеп жатқандарының бәрін бітірген кезде былай дейтін болады:— Мен Ассур патшасын өркөкіректеніп, паңдана қарап жүргені үшін жауапқа тартатын боламын!
Осылай бола тұра, сен өзің үшін ұлы нәрселерге қол жеткізуге ұмтыласың ба? Солай істеме! Мен бүкіл адамзатқа апат жіберемін. Алайда Мен сені қайда барсаң да, тірі қалдырып, өз жаныңды өзіңе олжа етемін. Мен, Жаратқан Ие осыған уәде беремін!
Өзара ынтымақтас болыңдар; өркөкірек емес, кішіпейіл болып, өздеріңді басқалардан ақылды санамаңдар!