2
Ұйықтап жатып, жүрегім сергек еді.Тыңда, сүйіктім қағып тұр есігімді:«Ашсаңшы есікті, қымбаттым менің,Сүйген жарым, кемелді көгершінім!— Деді ол маған, — шықтан су болды басым,Түннің ылғалынан бұйра шашым!»
Сүйіктімнің даусы бұл, ол келе жатыр,Таудан асып екпіндеп келе жатыр!
Тіл қатып маған былай деді сүйіктім:Тұршы, жаным, бірге жүрші, сүйкімдім!
Көгершінім, жартастың жарығындаЖасырынған, шыңдардың арасында,Көрсетсеңші маған сұлу жүзіңді,Естиін мен сондай тәтті үніңді!
Қымбаттым, сен тұтастай әдемісің,Жоқ тұла бойыңда ешқандай мінің!
Жүрегімді тартып алдың, қарындасым,Бір-ақ көзқарасыңмен, уа, қалыңдығым,Бір ғана асыл тасымен алқаңның!
Басы оның саф алтындай, шашы бұйра,Қарға, құзғынға ұқсап қап-қара.
Ал көгершінім, мінсізім, айрықша өзі,Ол — шешесінің теңдесі жоқ жалғыз қызы,Өзін туған анасының таңдаулысы!Қыздар оны көргенде мадақтады,Патшайымдар, кәнизактар да мақтады.(Құрбылары:)
Мен Исраилді жерге түскен шықтай сергітетін боламын. Сонда Исраил лалагүлдей жайнайды, әрі Ливан тауындағы самырсын ағаштарындай тамырларын тереңге жібереді.
Міне, Мен есік алдына келіп, қағып тұрмын. Кімде-кім даусымды естіп, есік ашса, Мен оның жан дүниесіне еніп, онымен бірге «дастарқандас» боламын; ол да рухани нәр алып, Менімен тығыз байланыста болады.