Төгілген қанды ұмытпайтын Ол ескереді,Жәбір шеккеннің айқайына құлағын түреді.
Ал зұлым жан мұны көріп, абыржиды,Тісін қайрап, қалжырап қажиды,Зұлымдардың аңсағаны құриды.
Алайда зұлымдардың көкірек көздері әлсірейді. Олардың бас сауғалайтын жері болмай, үміттері үзіледі.
Өйткені арсыздың артатын қандай үміті қалар еді? Құдай көзін құртып, жанын алады емес пе?!
Әділдің күткені шаттыққа апарар,Зұлымның үміті құр бекер болар.