Адам гүл секілді өсіп шығып, солып қалады, өткінші көлеңкедей болған жерінде қала алмайды.
Сен кінәмді әшкерелемек болғандай, мені жүдетіп жібердің. Құр сүлдерім қалып, азып-тозғаным маған қарсы айғақ болып, кінәмді бетіме басып тұрғандай.
Бет-әлпетім жылағаннан қып-қызыл, көзімнің айналасы қара тартқан.
Осы қайғымнан көзім солып қалды,Көп жауыма бола көруден қалды.
«Өліп, көрге түсуімнен не пайда,Топырақ сонда Сені мадақтар ма,Адалдығыңды Сенің жариялар ма?!