Книга Плач Иеремии Cтих 37 | Параллельные места

Выбор основного перевода

Открыть комментарий или сравнить с другим переводом

Выбор книги основного перевода

Плач Иеремии Stary Testament

Stary Testament

Книга Бытие

Книга Исход

Книга Левит

Книга Числа

Книга Второзаконие

Книга Иисуса Навина

Книга Судей

Книга Руфь

Первая книга Царств

Вторая книга Царств

Третья книга Царств

Четвёртая книга Царств

Первая книга Паралипоменон

Вторая книга Паралипоменон

Ездра

Неемия

Есфирь

Иов

Псалтирь

Притчи

Екклесиаст

Песня Песней

Исаия

Иеремия

Плач Иеремии

Иезекииль

Даниил

Осия

Иоиль

Амос

Авдий

Иона

Михей

Наум

Аввакум

Софония

Аггей

Захария

Малахия

Nowy Testament

Св. Евангелие от Матфея

Св. Евангелие от Марка

Св. Евангелие от Луки

Св. Евангелие от Иоанна

Деяния св. Апостолов

Послание Иакова

Первое послание Петра

Второе послание Петра

Первое послание Иоанна

Второе послание Иоанна

Третье послание Иоанна

Послание Иуды

Послание к Римлянам

Первое послание к Коринфянам

Второе послание к Коринфянам

Послание к Галатам

Послание к Ефесянам

Послание к Филиппийцам

Послание к Колоссянам

Первое послание к Фессалоникийцам

Второе послание к Фессалоникийцам

Первое послание к Тимофею

Второе послание к Тимофею

Послание к Титу

Послание к Филимону

Послание к Евреям

Откровение Иоанна Богослова

← Предыдущая

Плач Иеремии

1 2 3 4 5

Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu;

On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle,

przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę.

Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości,

osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy;

ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki.

Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany.

Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie;

głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał.

On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce;

sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy;

łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały.

Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu;

drwią ze mnie wszystkie narody: jam stale treścią ich pieśni,

On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił.

Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół.

Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu.

I rzekłem: Przepadła moc moja i ufność moja do Pana.

Wspomnienie udręki i nędzy — to piołun i trucizna;

stale je wspomina, rozważa we mnie dusza.

Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam:

Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła.

Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność.

Działem mym Pan — mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego.

Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka.

Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana.

Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo w swojej młodości.

Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył.

Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja?

Bijącemu niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą!

Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki.

Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej;

niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich.

Gdy pod nogami się depcze wszystkich jeńców kraju —

gdy prawa ludzkie się łamie w obliczu Najwyższego,

gdy gnębi się w sądzie człowieka — czyż Pan tego nie dostrzega?

Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał?

Параллельные места

Псалтирь 33:9

Притчи 19:21

Bo On przemówił, a wszystko powstało; On rozkazał, a zaczęło istnieć. Wiele zamierzeń jest w sercu człowieka, lecz wola Pana się ziści.

Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście?

Czemu się skarży człowiek żyjący? Mąż — na [karę za] grzechy?

Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana;

wraz z dłońmi wznieśmy i serca do Boga w niebiosach;

myśmy grzesznicy — odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś.

Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości.

Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła.

Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo pomiędzy ludami.

Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele —

naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie.

Strumienie łez płyną mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu.

Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi,

póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios.

Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta.

Łowili mnie stale jak ptaka — niesłusznie prześladujący;

w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie;

wody wezbrały ponad moją głowę: rzekłem: Jestem zgubiony.

Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy,

słyszałeś mój krzyk: Nie zatykaj uszu na moją prośbę!

Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś — Nie bój się!

[Już kiedyś], Panie, obroniłeś mą sprawę, ocaliłeś mi życie;

Panie, Ty widzisz mą krzywdę, sprawę mą rozsądź!

Ty widzisz całą ich żądzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knują.

Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knują;

podstępne słowa mych wrogów, cały dzień godzą we mnie;

popatrz — czy siedzą, czy stoją, ja jestem treścią ich pieśni.

Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich rąk:

Ześlij ślepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo!

Dopędź ich gniewem i wyniszcz spod niebios ‹Twoich›, o Panie!

← Предыдущая

Плач Иеремии

1 2 3 4 5

Выбор основного перевода