Пагібелі папярэднічае гонар, і падзеньню — пыха.
Перад падзеньнем узносіцца сэрца чалавека, а сьціпласьць ідзе наперадзе славы.
Ганарыстасьць чалавека прыніжае яго, а сьціплы духам здабывае гонар.
Адразу ж і спраўдзілася гэта слова над Навухаданосарам, і адлучаны быў ён ад людзей, еў траву, як вол, і аброшвалася цела ягонае расою нябеснаю, так што валасы ў яго вырасьлі як у льва, і пазногці яго — як у птушкі.
А як скончыліся тыя дні, я, Навухаданосар, узьвёў вочы мае да неба, і мой розум вярнуўся да мяне; і дабраславіў я Ўсявышняга, пахваліў і праславіў Вечнаіснага, валадарства Якога — валадарства вечнае і царства Якога — у роды і роды.