Калі зьбіраліся туды ўсе статкі, адвальвалі камень ад вусьця калодзежа і паілі авечкі; пасьля зноў клалі камень на сваё месца, на вусьце калодзежа.
Пі ваду з тваёй крыніцы, тую, якая цячэ з тваёй студні.
Хай не разьліваюцца крыніцы твае па вуліцы, патокі водаў — па плошчах;
хай яны будуць належаць табе самому, а ня чужым з табою.
Крыніца твая хай дабраславёная будзе; і радуйся з жанчынай тваёй маладосьці,
і будзе Гасподзь правадыром тваім заўсёды, і ў час засухі будзе насычаць душу тваю і мацаваць косьці твае, і ты будзеш як напоены вадою сад і як крыніца, воды якое ніколі не перасыхаюць.