Згадай, што жыцьцё маё павеў, што вока маё ня вернецца бачыць добрае.
ці доўга ты будзеш гаварыць так? — словы вуснаў тваіх бурны вецер!
Ці кажу я, не спатольваецца скруха мая; ці перастаю, што адыходзіць ад мяне?
Вось, усе яны — нішто, нікчэмныя і дзеі іхнія; вецер і пустата — балваны іхнія.