Успомні, што Ты, як гліну, урабіў мяне, і ў пыл ператвараеш мяне?
А ён, як цьвіль, распадаецца, як вопратка, сточаная мольлю.
якія раней часу былі зьнішчаны, калі вада разлілася пад аснову іхнюю?
Вось я, па жаданьні тваім, замест Бога. Я створаны таксама з гразі;
Але сёньня, Госпадзе, Ты — Айцец наш; мы — гліна, а Ты — стваральнік наш, і ўсе мы — творы рукі Тваёй.
Але скарб гэты мы носім у гліняным посудзе, каб веліч сілы бачылася ў Богу, а ня ў нас;
Бо ведаем, што, калі зямны наш дом, гэтая хаціна, зруйнуецца, мы маем ад Бога жытлішча на нябёсах, дом нерукатворны, вечны.