бо староньнія мы прад Табою і прыхадні, як і ўсе бацькі нашыя, як цень дні нашыя на зямлі, і няма нічога моцнага.
Я сагнуты і панураны ўвесь, цэлы дзень бядуючы хаджу;
навечна ўгрунтую семя тваё, і твой род уладжу навечна».
і засмуціўся ўва мне дух мой, зьнямела ўва мне сэрца маё.
І вось убачыў я, што няма нічога лепшага чалавеку, як радавацца з учынкаў сваіх: бо гэта — доля яго; хто ж бо яго прывядзе паглядзець на тое, што пасьля яго будзе?
бо ня ведае ён, што будзе; і як яно будзе — хто скажа яму?
а бязбожнаму добра ня будзе, і як цень, нядоўга стаяцьме той, хто перад Богам не багавейны.
вы, што ня ведаеце, што будзе заўтра: бо што такое жыцьцё ваша? пара, якая зьяўляецца на кароткі час, а потым зьнікае.