Рысу правёў над паверхняю вады, да межаў сьвятла зь цемраю.
Хто зачыніў мора брамаю, калі яно вырвалася, выйшла як бы з чэрава,
і зацьвердзіў яму Маё вызначэньне, і паставіў завалы і браму,
і сказаў: дагэтуль дойдзеш і не пяройдзеш, і тут мяжа пагардлівым хвалям тваім?
Ты — маё покрыва; Ты асланяеш мяне ад скрухі, атачаеш мяне радасьцямі збавеньня.
топчуць народ Твой, Госпадзе, прыгнятаюць спадчыну Тваю.
Мяне вы ці не баіцеся, кажа Гасподзь, перад Мною ці ня трымціце? Я паклаў пясок, граніцаю мору, вечнаю мяжою, якую не пяройдзе; і хоць хвалі яго імкнуцца, але пераадолець ня могуць; хоць яны бушуюць, але пераступіць яе ня могуць.
Тыя, што думаюць так, ня ведаюць, што на пачатку словам Божым нябёсы і зямля складзены з вады і вадою: