— Тилинг ўзингнинг бошингга етди. Эгам мой суртиб танлаган шоҳни мен ўлдирдим, деб ўз оғзинг билан гувоҳлик бердинг, — деди.
Улар чуқур қазийдилар, Аммо чоҳга ўзлари қулайдилар.
Айёр ва нопоклар ярамас сўзларни гапириб юрадилар.
Юракларида доим ёвуз ният қилиб, одамлар орасида жанжал чиқарадилар.
ёмон ниятли юрак, ёвузликка югурадиган оёқлар,
Тил ҳам оловга ўхшайди. Тил — узвларимиз орасида бир бузғунчи дунё! У бутун вужудимизни булғайди. У дўзахдан алангаланиб, бутун ҳаётимизни ёндиради.