Kerem edip beni ezse,Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!
Yine avunur,Amansız derdime karşın sevinirdim,Çünkü Kutsal Olanın sözlerini yadsımadım.
Gücüm nedir ki, bekleyeyim?Sonum nedir ki, sabredeyim?
Taş kadar güçlü müyüm,Etim tunçtan mı?
Çaresiz kalıncaKendimi kurtaracak gücüm mü olur?
«Kederli insana dost sevgisi gerekir,Her Şeye Gücü Yetenden korkmaktan vaz geçse bile.
Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı;Hani gürül gürül akan dereler vardır,
Eriyen buzlarla taşan,Kar sularıyla beslenen,
Ama kurak mevsimde akmayan,Sıcakta yataklarında tükenen dereler…İşte öyle aldattılar beni.
O dereler için kervanlar yolundan sapar,Çöle çıkıp yok olurlar.Temanın kervanları su arar,Sabadan gelen yolcular umutla bakar.
Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır,Hayal kırıklığına uğrarlar.
Artık siz de bir hiç oldunuz,Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.
‹Benim için bir şey verin›Ya da, ‹Rüşvet veripBeni düşmanın elinden kurtarın,Acımasızların elinden alın› dedim mi?
Tanrı insanları İsa Mesihe olan imanlarıyla aklar. Bunu, iman eden herkes için yapar. Hiç ayrım yoktur.
İnsanlar İsa Mesihte olan kurtuluşla, Tanrının lütfuyla, karşılıksız olarak aklanırlar.
Bir zamanlar, Nuhun günlerinde gemi yapılırken, Tanrının sabırla beklemesine karşın bu ruhlar söz dinlememişlerdi. O gemide birkaç kişi, daha doğrusu sekiz kişi suyla kurtuldu.
Tanrı eski dünyayı da esirgemedi. Ama tanrısızların dünyasına tufanı gönderdiğinde, doğruluk yolunu bildiren Nuhu ve yedi kişiyi daha korudu.