Eski Ahit'te Hazreti Süleyman'a yazılan kitap 2:17
«Neden doğarken ölmedim,Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
Neden beni dizler,Emeyim diye memeler karşıladı?
Çünkü şimdi huzur içinde yatmış,Uyuyup dinlenmiş olurdum;
Yaptırdıkları kentler şimdi viran olanDünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
Evlerini gümüşle dolduranAltın sahibi önderlerle birlikte.
Neden düşük bir çocuk gibi,Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
Orada kötüler kargaşayı bırakır,Yorgunlar rahat eder.
Tutsaklar huzur içinde yaşar,Angaryacının sesini duymazlar.
Küçük de büyük de oradadır,Köle efendisinden özgürdür.
«Niçin sıkıntı çekenlere ışık,Acı içindekilere yaşam verilir?
Oysa onlar gelmeyen ölümü özler,Onu define arar gibi ararlar;
Mezara kavuşuncaNeşeden coşar, sevinç bulurlar.
Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana,Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye?
Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor,Su gibi dökülmekte feryadım.
Korktuğum,Çekindiğim başıma geldi.
Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok,Yalnız kargaşa var.»
Böylece hayattan nefret ettim.Çünkü güneşin altında yapılan iş çetindi bence.Her şey boş ve rüzgarı kovalamaya kalkışmakmış.
Lanet olsun doğduğum güne!Kutlu olmasın annemin beni doğurduğu gün!
«Bir oğlun oldu!» diyerek babama haber getiren,Onu sevince boğan adama lanet olsun!
RABbin acımadan yerle bir ettiğiKentler gibi olsun o adam!Sabah feryatlar,Öğlen savaş naraları duysun!
Çünkü beni annemin rahminde öldürmedi;Annem mezarım olur,Rahmi hep gebe kalırdı.
Neden ana rahminden çıktım?Dert, üzüntü görmek,Ömrümü utanç içinde geçirmek için mi?