Sezariyede Kornelius adında bir adam vardı. «İtalyan» taburunda yüzbaşıydı.
Dindar bir adamdı. Hem kendisi hem de bütün ev halkı Tanrıdan korkardı. Halka çok yardımda bulunur, Tanrıya sürekli dua ederdi.
Bir gün saat üç sularında, bir görümde Tanrının bir meleğinin kendisine geldiğini açıkça gördü. Melek ona, «Kornelius» diye seslendi.
Kornelius korku içinde gözlerini ona dikti, «Ne var, efendim?» dedi. Melek ona şöyle dedi: «Duaların ve sadakaların anılmak üzere Tanrı katına ulaştı.
Şimdi Yafaya adam yolla, Petrus olarak da tanınan Simunu çağırt.
Petrus, evi deniz kıyısında bulunan Simun adlı bir dericinin yanında kalıyor.»
Kendisiyle konuşan melek uzaklaştıktan sonra Kornelius, iki uşağıyla özel yardımcılarından dindar bir askeri çağırdı.
Kendilerine her şeyi anlattıktan sonra onları Yafaya gönderdi.
Kadın kocasına gidip, «Yanıma bir Tanrı adamı geldi» dedi, «Tanrının meleğine benzer görkemli bir görünüşü vardı. Nereden geldiğini sormadım. Bana adını da söylemedi.
Görünüşü şimşek gibi, giysileri ise kar gibi bembeyazdı.
Mezara girip sağ tarafta, beyaz kaftan giyinmiş genç bir adamın oturduğunu görünce çok şaşırdılar.
Onlar bu durum karşısında şaşırıp kalmışken, şimşek gibi parıldayan giysilere bürünmüş iki kişi yanlarında belirdi.
İsa giderken onlar gözlerini göğe dikmiş bakıyorlardı. Tam o sırada, beyaz giysiler içinde iki adam yanlarında belirdi.
Bir gün Petrusla Yuhanna, saat üçte, dua vaktinde tapınağa çıkıyorlardı.