Къудраты булан тавланы орнатып къойгъан, Оьзюню зорлугъун аян этип къойгъан.
Халкълагъа булай деп айтыгъыз чы: «Гьакимлик этер Раббибиз! Къаттыдыр, гьеч тербенмес дагъы дюнья. Тюз кюйде дуван этер халкълагъа Ол».
Гьакимлик этедир Раббибиз! Сююнюп къалсын дагъы ер юзю, шат болуп къалсынлар дагъы кёп санавдагъы атавлар да.
Гьакимлик этер Раббибиз: титиреп турсун дагъы халкълар! Гьерубимлени уьстюнде олтуруп турар Ол: тербенип йиберсин дагъы ер!
Макътав этип тур чу, жаным, Раббиме! Раббим! Аллагьым! Гьайран кюйде зорсандыр Сен; макътавлукъ, зорлукъ булан ясандырылгъансандыр Сен.
Мундан сонг мен гюп болгъан халкъны оькюрювюдей, неде шаршарны къавгъасыдай, неде гючлю кёк кёкюревлени авазыдай бир затны булай дегенин эшитдим: – Макътав! Бары да затны Еси болгъан Раббибиз гьакимлик эте тура!