Тонкъайып, лап чёгюп къалгъанман мен, сав гюн кант эте юрюймен мен.
Негер мунгаясан, жаным, негер бузуласан сен? Умут эт Аллагьгъа, неге тюгюл де макътав этип туражакъман мен Огъар, мени Къутгъарывчума, мени Аллагьыма.
Къылычы булан тюгюл эди олар топуракъгъа ес болгъаны, гючю де тюгюл эди олагъа уьстюнлюк гелтирген. Амма Сени онг къолунг, Сени къуватынг, Сени юзюнгдеги нюр эди, неге тюгюл де яхшы гёзден къарадынг Сен олагъа багъып.
Аллагьны гьакъында ойлашагъанда, агь уруп йиберемен мен; ойгъа тюшсем, гьалсыз болуп токътай ругьум мени.
Бу аякъ хыйлыланы гюнагьларын гечдирмек учун тёгюлежек къанымдыр. О къан Аллагьны ва Ону халкъыны арасындагъы разилешивню белгисидир.
Гьали Мени юрегим гьалек. Мен не дейим? «Атам! Мени бу мюгьлетден къутгъар!» – дейими? Мен чи бу дюньягъа шону учун – шо мюгьлет учун гелгенмен!