Менден тиле, Мен де Сагъа варисликге халкъланы, гьакимлик этме бютюн дюньяны берермен;
Темир таягъынг булан оланы токътатарсан, чыны сукарадай оланы хум-хуватын чыгъарып къоярсан“».
Сонг Къозу алтынчы мюгьюрню тайдырагъанны гёрдюм. Шо заман бирден гючлю кюйде ер тербенди, гюнеш, къылдан тохулгъан къап йимик, къаралып гетди, ай буса къандай къызарып къалды.
Гючлю ел чыкъгъанда, тереклердеги инжир тёгюлегенде йимик, кёкдеги юлдузлар ерге тёгюлдю.
Кёк чырмалып, бир тююндей болду, бары тавлар ва атавлар буса ерлеринден тербенди.
Дюньяны пачалары, оьр къуллукълу адамлар, асгербашлары, байлар ва гьакимлер – бары да адамлар, къуллар да, азатлар да, анакълагъа ва ярланы арасына гирип яшындылар.
Олар тавлагъа ва ярлагъа: – Бизин уьстюбюзге тюшюгюз! Тахда Олтургъандан ва Къозуну къазапланывундан бизин яшырыгъыз!
Неге тюгюл де, Оланы къазапланывуну уллу гюню гелди, огъар ким чыдамагъа болажакъ? – деп сёйлей эдилер.