Неге тюгюл де, Оланы къазапланывуну уллу гюню гелди, огъар ким чыдамагъа болажакъ? – деп сёйлей эдилер.
Имансызлар къазапландылар, гьали Сени къазапланывунгну гезиги етишди. Оьлюлеге дуван этмеге, къуллукъчуларынг болгъан пайхаммарлагъа, Сени халкъынга ва Сени атынгдан къоркъагъанлагъа – гиччи болсун, уллу болсун – тийишли гьагъын бермеге заман гелди. Дюньяны бузагъанланы буса ёкъ этмеге вакъти етишди.
Кёкде бир уллу тамаша аламат – гюнеш гийген бир къатынгиши гёрюндю. Ону аякъ тюбюнде ай, башында да он эки юлдуздан тажы бар эди.
Сонг кёкде бирдагъы бир аламат – етти башы, он мююзю ва гьар башында бирер тажы булангъы бир уллу къызыл ялын тюслю аждагьа гёрюндю.
шо адам Аллагьны ачувуну пияласындан Ону къазапланывуну сув къошулмагъан чагъырындан ичежек. О сыйлы малайиклени ва Къозуну гёз алдында отну ва яллайгъан кюкюртню ичинде азап чегежек.
Ибадатханадан етти балагьы да булан етти малайик чыкъды. Олар таза, гёз къамашдырагъан кетен опуракълар гийген ва кёкюреклерине алтын байлавлар байлагъан эди.
Ибадатханадан гючлю бир тавуш эшитилди. Бу тавуш етти малайикге: – Барыгъыз, Аллагьны къазапланыву булангъы етти савутну ичиндеги затны ерге тёгюгюз, – деп айтды.