Гьей бары да къавшалгъанлар ва юклери авур болгъанлар! Мени яныма гелигиз, Мен сизге яллыкъ берермен!
Мен егилген боюнсаны, Менден алып, оьзюгюз егилигиз. Мен сизин юрютейим. Неге тюгюл де, Мен юваш хасиятлыман, ачыкъ гёнгюллюмен, сиз де жанларыгъызгъа яллыкъ табарсыз.
Мен сизге къоягъан боюнсам енгил чи, сизин уьстюгюзге салагъан югюм де авур тюгюл чю.
Ерусалимге ювукълашгъанда, шагьаргъа къарап, Иса йылай ва:
– Агь, бугюн сама сени халкъынг учун парахатлыкъны ёлун гёрген эдинг буса. Амма о гьали сени гёзлеринге гёрюнмей.
Мен де, Атам да бирбиз.
Олар оьзюн таш урушгъа тутгъанда, Стефан: – Я Рабби Иса, Сен мени ругьумну ал! – деп тилей.
Алда пайхаммарланы оьлтюргени йимик, бир-бир ягьудилер Раббибиз Исаны оьлтюрдюлер, гьали буса бизин къувалап чыгъардылар. Аллагь олагъа рази тюгюл ва олар бютюн инсанланы душманлары.